از سر نوشت :: حسین غفاری

روایت‌های بی‌گاهِ یک پیام‌برِ پاره‌وقتِ دوره‌گرد

فهرست
x
x
خرده ادراکات
  • ۱۳ مهر ۰۱

    ▪️سالروز شهادت حضرت ابی‌محمد، حسن بن علی بن محمد، ابن‌الرضا (علیه و علی آبائه السلام) بر شما تسلیت باد.

    ♨️در سال‌های اخیر تلاش‌های پراکنده‌ای برای بصری کردن وقایع تاریخی مقدس، با هدف ملموس ساختن موضوعات کهن برای نسل جوان و نوجوان رخ داده است. این تلاش‌ها که در شکل سنتی به ترسیم شمایل معصومان یا پرده‌نگاری‌های عاشورایی محدود می‌شد، با خلاقیت هنرمندان معاصر برای عبور از احتیاطات شرعی، به قله‌هایی همچون آثار حسن روح‌الامین ختم شده که کیفیت آثار، حس و حال اجرا و زاویه دید و روایت خاص او از وقایع، در این سال‌ها بسیار بازتاب یافته است.

    ⚠️مثل هر کار تازه‌ای، در کنار فرصت‌های این تصویرسازی‌ها، باید مراقب آسیب‌های احتمالی آن هم باشیم. مثلاً جانشین‌سازی یک تصور واحد از صحنه‌ای تاریخی به‌جای توسعه درک‌های متعدد از آن واقعه نزد مخاطبان با سطوح معرفتی مختلف؛ یا بسنده کردن به زاویه و عمق دید هنرمند در شناخت آن صحنه یا واقعه تاریخی. همچنین اگر در این میان خطایی هم در تصور یا تصویر هنرمند رخ بدهد، بعداً به سختی می‌توان آن را از ذهن مخاطب پاک کرد.

    🎨برای نمونه نگاهی به آخرین نقاشی دیجیتال 🖌️هنرمند وارسته و نازک‌خیال حسن روح‌الامین بیندازیم که به مناسبت هشتم ربیع‌الاول، صحنه‌ی نماز حضرت حجت ابن الحسن (عج) بر پیکر پدرشان امام حسن عسکری (ع) را در این روز ترسیم کرده است. طبق نقل تاریخی امام مهدی (عج) که در این هنگام کودکی پنج ساله بودند، عموی خود، جعفر بن علی (که بعدها به جعفر کذاب معروف شد) از اقامه نماز بر پیکر پدر کنار زدند و خود برای ایشان نماز اقامه کردند.

    🔍با دقت به این نقاشی نگاه کنید. جعفر بن علی در این نقاشی چند ساله به تصویر کشیده شده است؟
    ❓۵۰؟ ۶۰؟ ۷۰؟!
    💡این در حالی است که می‌دانیم امام حسن عسکری (ع) در سال ۲۶۰ ق. در ۲۸ سالگی به شهادت رسیده‌اند و جعفر اختلاف سنی جدی با ایشان نداشته و به احتمال قریب به یقین کوچکتر از امام بوده است.

    🤔در اینجا یک بی‌دقتی کوچک هنرمند نقاش، تصور مخاطب را از واقعیت تاریخی دگرگون می‌کند و فهم او را در این نقطه متوقف نگه می‌دارد. اینکه جعفر کذاب یک جوان بیست و چند ساله‌ی خام خیال و در سودای غصب زعامت شیعیان باشد فرق دارد با آن‌که او را پیرمردی مسن بدانیم که بر سنت عربی به عزای برادر ایستاده و در ظاهر میراث‌دار او بوده است.

    🚦فرایند «تصویری شدن» تاریخ مقدس، اگر از اساس قابل تردید نباشد، این قدر هست که باید با الزامات معرفتی فراوانی همراه شود تا رهزن نباشد.

    وَ لِلّٰهِ الْحَمْد

  • ۷ مرداد ۰۰

    نامه اعتراضی جمعی از شترداران و بازرگانان بغداد به جناب موسی بن جعفر، بزرگ طایفه علویان

    ای پسر پیغمبر خدا؛
    در میان بزرگان شهر بعد از انتشار شایعاتی درباره فرموده‌ی شما به جناب «صفوان بن مهران» آشوب و تشویشی در گرفته است.
    چنین روایت کرده‌اند که حضرتتان از مراوده اقتصادی جناب صفوان با خلیفه بزرگ و کدخدای مشرق زمین، جناب هارون الرشید ناخرسندید.
    آیا بغیر این است که زنده نگه داشتن دین جد شما به آباد بودن مملکت اسلامی و پایداری مناسک و شعائر الهی میسر است؟
    آیا در این دوران طلایی حکومت بنی‌عباس که از چین و هند تا دروازه‌های بیزانس تحت سلطه‌ی خلافت اسلامی قرار دارد، حرکت یکتا امپراطور مقتدر مسلمانان به قصد انجام اعمال حج، چیزی بجز مجد و عظمت اسلام را نوید می‌دهد؟
    آیا به این فکر کرده‌اید که اگر عملی خداپسندانه مثل «کمک به یک مسلمان برای انجام حج» را تعبیر به «مشارکت در بقای ظالم» بفرمایید، آن وقت تکلیف این همه تاجر و بازرگان و کاسب خرده‌پا که هر روز امیدوار به مراوده تجاری با دستگاه ثروتمند و باشکوه خلافت هستند چه می‌شود؟ آیا شما جواب زن و بچه‌های مظلوم آن‌ها را می‌دهید اگر با امتناع از داد و ستد با دربار شب‌ها سر گرسنه بر بالین بگذارند؟
    شما که پسر پیغمبر و محترم در میان مردمان هستید آیا نترسیدید که اگر جناب صفوان، که از شترداران خوش‌نام و مشهور هستند، از همکاری با خلیفه امتناع کنند چه بر سرشان می‌آید؟
    از حضرتتان انتظار زمان‌شناسی بیشتری داشتیم تا در این ایام که سپاهیان اسلام در مرزهای روم با کفار در حال مبارزه هستند، چنین تزلزلی در پشت جبهه‌ها ایجاد نفرمایید.
    در هر صورت صنف شترداران و بازرگانان بغداد که جمع کثیری از مردم و کسبه محترم را نمایندگی می‌کند از عمل به این توصیه جنابعالی معذور است و امیدواریم که بدبینی به خلیفه بزرگ را کنار بگذارید و اتحاد مسلمانان را خدشه دار نفرمایید.

    والسلام
    مردادماه۱۴۰۰

    پ.ن:
    داستان مشهور «صفوان جمال»

  • ۱۱ فروردين ۰۰

    متأسفانه در جدل غیرخردمندانه و کاملاً سیاسی این روزها، وظیفه مستقیم دولت در آموزش رسانه‌ای و تربیت رسانه‌ای نادیده انگاشته می‌شود.
    هر چند که این نکته قابل تأیید است که آموزش رسانه‌ای و تربیت رسانه‌ای حتما باید هسته خانواده را هدف قرار بدهد؛ اما برای اعمال صحیح تربیت رسانه‌ای، خانواده به سه چیز نیاز دارد: آموزش، ابزار و پشتیبانی؛ که هر سه هم موکول به اراده‌ی جدی دولت است.

    دولت جمهوری اسلامی چه وظایفی در تربیت رسانه‌ای دارد؟

    الف) آموزش: شامل طیف گسترده‌ای از آموزش‌ها از سطح دانش تا بینش و گرایش و کنش
    ب) ابزار: مثل اینترنت سما، درگاه‌های ویژه کودک و نوجوان، سامانه‌های هدایت مصرف رسانه و ...
    ج) پشتیبانی: مقررات‌گذاری به نفع تربیت (مثل همان ماجرای اینترنت شبانه و ...)

    البته با فرض زندگی در دوران طاغوت،‌ و بدون محقق شدن هیچ یک از موارد سه گانه بالا، هرگز مسئولیت تربیت از گرده خانواده رفع نمی‌شود. فقط ما به ازای ناتوانی خانواده‌ها در تربیت فرزندان، بر شدت درجه آتش جهنم بر طاغوت و طاغوتیان افزوده خواهد شد!

  • ۲۸ مهر ۹۹

    از «مومو» خوشم آمد.
    حربه‌ی مفید و مؤثری برای ترساندن بچه‌ها و خانواده‌ها از واتساپ! مثل همان «لولو» که مادربزرگ‌ها ما را از آن می‌ترساندند که سراغ خوراکی‌های ته انباری نرویم!

    مقابله با آن هم ساده است. اگر خانواده‌ها آموزه‌های تربیتی را در سطح قصه شنگول و منگول در خانه پیاده کنند، «مومو» راه به جایی نمی‌برد:
    در را به روی غریبه باز نکنید؛
    شماره غریبه را مسدود کنید؛
    پیام غریبه را جواب ندهید.

    سخت است؟

x
x
دسته‌بندی نوشته‌ها

 ...

- این اتاق ما بود، البته کتاب ها  و سایر چیزها هم اینجا بود. این وسطی که بسته است، اتاق آقای راشد بود. آن طرف انبار بود...

آقا به دقت خیره شده بود به پنجره ای که به کوچه باز می شد. در نگاهش چیز عجیبی بود. به دور و بر اتاق نگاهی کرد.

- ما بیش تر این طرف تکیه می دادیم و می نشستیم به مطالعه و نوشتن...

بعد آقا دوباره نگاهی کرد به پنجره فلزی با شیشه مشجری که به سمت کوچه باز می شد و آه کشید:

- از این پنجره هر وقت صدای ماشین می آمد، بچه ها و خانواده می ترسیدند که دوباره از ساواک یا از شهربانی دنبال من آمده اند. پنجره مشرف به کوچه بود. بعضی وقتها مامورین که ناشی بودند از پشت پنجره گوش می ایستادند که ببینند ما چه می گوییم. حاج حسن رجب زاده و اوس محمد بنا گفتند از پایین تا بالا این جا را گل می گیریم...

ره بر یک مملکت هنوز ترس از ساواک را به خاطر دارد و افتخار می کند به خاطراتش. لحظه ای احساس نکردم که غرور وی را فرا گرفته باشد که چه سیری داشته است از دیروز تا امروز. و در چهره اش می توانستم بخوانم که دوباره حاضر است به همان حال دیروز نیز برگردد. راضی به رضای خدا بودن است که آدم را می سازد...

بعد آقا بر می گردد. به درگاهی نرسیده عینکش را در می آورد و با دست مال چشم ها را پاک می کند. نمی دانم چرا؟ داخل حیاط کنار باغچه می نشیند و به گل سرخی خیره می شود.

- چه قدر ما به این باغ چه می رسیدیم...

حالا همه دور نشسته ایم و جوان متصدی چای آوردی است. آقا مدام به در و دیوار خانه نگاه می کند. به ایوان ، به حیاط، به باغ چه...

- بعد از ظهر ها این خانه مأمنی بود برای انقلابی ها و جوانان روشن فکر شهر. تختی بود در این ایوان که همه می نشستیم و صحبت می کردیم. آن پشت را ما در باز کردیم به خانه صاحب خانه، حاج آقای نارویی

چای را سر می کشد.

...

مردم مثل سیل می ریزند توی خانه. نگرانم که مبادا هجوم ببرند به سمت آقا. بچه های حفاظت به سختی سعی می کنند که آن ها یکی یکی نزدیک آقا بروند. هر کدام بعد از سلام و احوال پرسی سعی می کند نزدیک آقا روی زمین بنشیند. پیرمردی با کلاه بافتنی کنار دست ما نشسته است و همه چیز را دوباره برای آقا می گوید:

- چهار تا پسر دارم. شکرالله را باید یادت باشد آقا. جوانکی بود وقتی شما رفتی. حالا عزیزالله هم دیپلم دارد، اما کسی سر کار نمی بردشان. یک فکری نباید کرد؟

آقا می خندد و می گوید چرا. چند نفری از اعیان محله، با سر و وضع مرتب نزدیک می آیند و خودشان را خیلی به آقا می چسبانند، اما آقا انگار نمی شناسدشان. یک هو آقا آن ها را کنار می زند و به پیرمردی در انتهای صف اشاره می کند و با لبخند می گوید، سلام... آی سلام را بیش از دو مد قاریان می کشد. آقا جلو پایش نیم خیز می شود و پیرمرد خود را روی سینه آقا می اندازد.

-حاجی رحمان، کجایی؟ حالت چه طور است... عبدالرحمان سجادی...

پیرمرد گریه می کند.

- آقا ما را یادت هست، خواب می بینم انگار...

- بله! حاجی رحمان! سید نواب کجاست؟

عبدالرحمن پوست دستش انگار رفت است. سرخ است و زخمی. دستش را می کشد روی دست آقا. یکی از محافظها به تندی دستش را کنار می زند. محافظ مچ پیرمرد را می گیرد تا به محل سرخی پوست دست نزده باشد. اما آقا دوباره خم می شود و دست پیرمرد را در دست می گیرد، از همان محل زخم... او دستش را روی صورت آقا می کشد. با گریه می گوید:

- قلبم را هم عمل کرده ام!

- آخی!

چه محبتی است میان این دو. سر در نمی آورم. آقا همان جور که دست سید را نگه داشته است، نگاهی به ما می کند و می گوید:

- مرد خداست این سید عبدالرحمن.

سید که تازه به خود آمده است، خودش را کنار می کشد و به دوربین های صدا و سیما نگاه می کند و می گوید:

- ببخشید دست خودم نبود...

آقا بسیار با محبت با او حرف می زند. من گریه ام گرفته است، ناجور. نگاه می کنم به دور و بر. دست محمدحسین نیز می لرزد و نمی تواند درست فیلم بگیرد. صدایم را صاف می کنم و می گویم:

- فیلمت را بگیر محمدحسین!

این را از عبدالحسینی یاد گرفته ام. سر کار با جدیت عکس می گیرد؛ کاملا حرفه ای. به قول خودش تا صبح وقت هست برای گریه کردن. جوری که ریش بلندش خیس خیس شود...

...



این که خواندید قسمتی بود از گزارش سفر و دیدار آقا با مردم ایران شهر در فصل شنبه دهم اسفند ماه 81 کتاب داستان سیستان رضای امیرخانی. نمی دانم چه طور تایپش کردم. الان که نگاه می اندازم اصلا یادم نمی آید.

 

درباره رضای امیرخانی پیش از این هم برایتان گفته بودم. حالا دیگر خیلی چیزها روشن شده است.

 

کلی حرف داشتم که یادم رفت. اشکالی ندارد. برای آشنایی با این کتاب به همان سایت لوح مراجعه کنید.

 

اگر داستان سیستان را که می خوانید گریه نکردید، ... ، خیلی نامردید.

 

تا بعد

یاعلیش

گفتگوها (۱۷)

سلام مطمئنم که مطلب بسیار جالبی است. حتماٌ می خوانمش. مقدمه کتاب را در لوح خواندم. یک مطلب دیگه از رضا برجی در وبلاگم نقل کردم که پیشنهاد می کنم حتماْ بخوانیدش.
مرسی به خاطر معرفی کتاب. حتما میخوانمش
سلام! این کتاب را عاقبت پیدا کردم. توی کریمخان سخت گیر میاد. هنوز صفحات اولش هستم. یک کم فکر میکنم لحنش بی ادبانه باشه. اما چون شما معرفی کردی حتما خوبه دیگه آقا سید
ماشاالله چهقد زیاد مینویسی انلاین نمیشه خوند باید اف شد.ممنون که سر زدید داشتم از غصه(قصه؟غسه؟قثه؟ببخشید امشب بیسواتم!!)میمردم!!!!
  • این چند دانشجو...
  • سلام...خوشحال شدم سر زدین به ما...
    ولی حالا چی شد سر از ون ورا در اورین؟
    درود ... از این که به کلبه‌ی حقیرانه‌ی بنده سر زدید ممنونم. راستش همیشه چشمم به پیام‌هاست تا ببینم چه کسی آمد و چه نوشت. الحمدلله که می‌بینم نام و یاد سید از زمان خود او بیشتر میان ما جا دارد. آخر او هم مثل خیلی‌ها در زمان خودش غریب بود. مثل سرورم حسین بن علی علیه السلام. بیایید در عمل هم راه شهدا را برویم که اگر نرفتیم، نگوییم بهتر است که مردم از حرف ما به عملمان رجوع می‌کنند. ۲۲ بهمن در تهران خواهم بود. امیدوارم بتوانم کتابی که می‌گویید را پیدا کنم. شما را به خدا می‌سپارم و آرزوی توفیق برایتان دارم ... بدرود
  • ماه تمام...
  • با سلام و خسته نباشید - امیدوارم به ما هم یک سری بزنید و اگر لایق بود لینک بدین
  • ماه تمام...
  • راستی به آقا صمد هم سلام برسونید - بهش بگین جنگ عروسکها مال منتظرینه نه مال اینجا
  • من یک هیچ کس می باشم
  • سلام سید جان....مخلصیم...آقا ما رو که می شناسی سر تشیع جنازه خودمونم دیر می رسیم...این سه شنبه نشد که بریم یعنی من گرفتار شدم بعدا اگر وقت شد برات می گم ....نمی دونم تهرانی یا نه؟....در هر صورت التماس دعا....یا علی مددی...
  • مهدی موعود!

  • به نام او که تو را آفرید تا برایم بهترین باشی... * امروز برای ظهور او چه کرده ایم ؟! * انتظار به امید آبی های وصال شرار شوقی است که شعله در خرمن نا امیدی می زند و آدئینه ی آدینه را شراریست همیشگی، آنگاه که شوق دیدار تاب انتظار را از کف دل می رباید ...* برای ظهور کاری باید کرد از نوعی دیگر * بی صبرانه منتظر حضور سبزتان هستیم، در سایت مهدی موعود!* و عجل فی فرج مولانا صاحب الزمان
  • من یک هیچ کس می باشم
  • نخواند و نگرید حیوان امیدوار نیست....گرفتی که سید جان....یا علی مددی....
  • عشق به حسین علیه السلام
  • بسم رب الشهدا . هنوز مطلب شما را کامل نخوندم آف لاین می خونمش انشاالله التماس دعا .
  • عشاق الزهرا [س]
  • سلام .... والا راست و حسنیی من این مطلبتون رو نخوندم ولی عرض می کنم وبلاگه خوبی دارید و می خونم . شرمنده ... فطرس ........
    اقا کجاییی؟ التماس دعا داریما!!!! یا علی
    سلام علیکم.این کتاب ساعت ۸ شب به دستم رسید و ۲ نصف شب بود که تمامش کردم.قبلا به اقای امیرخانی گفته بودم که کتاب «ارمیا »و «من او» چند روز من را از خورد و خوراک انداخت اما این کتاب از خواب هم ما را گذاشت...شاید چند روز دیگر در این مورد مطلبی بنویسم.
    سلام علی آل یاسین . اولا ما این کتاب را خواندیم و گریه هم نکردیم و برعکس کلی هم خندیدیم ازاینکه اینقدر مردم با رهبر راحت هستند و برعکس بعضی کشورها نیستند که بعد از اعتراض کردن گم بشوند و بعد از مدتی جسدشان پیدا شود . گریه را باید آن کسی بکند که نشناخته بوده ره بر را و پشت سرش کلی حرف می زده و حالا این کتاب را خوانده وبه سست بودن حرفهایش پی برده است . به هر حال شما دوست دارید کل گریه نکن هارا نامرد بدانید و خواه ندانید . ان اکرمکم عندالله اتقاکم ثانیا ما ایمیل نداریم و فقط از کل مال اینترنت یه ID خشک و خالی نسیبمان شده شما به بزرگواری خودتان ببخشید و اگر روزی چشمتان به آن اخوی شفیق ما افتاد بهش بگویید یه ایمیل توپ مال ما درست کنه که ماهم ایمیل داربشیم ان شاالله و اگر خودتان هم بزرگواری فرمودید و قبول زحمت کردید و این کار را انجام دادید ممنون می شویم
    لطفا نتیجه را به همان ID خشک و خالی ما بفرستید آدرسش را در پایین می نویسم
    با احترامات بی انتها
    ۱۳۸۳/۱/۲۲
    عبدالحمید سرودلیر
    shabemast : ID
    این کتاب واقعا زیبا مطالب رو توصیف کرده...کتاب نشت نشا هم فوق العاده بود//بعضی مطالب در اوج یاس امید ایجاد می کنه...

    ارسال نظر

    ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.
    شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:
    <b> یا <strong>، <em> یا <i>، <u>، <strike> یا <s>، <sup>، <sub>، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، <br>، <p>، <a href="" title="">، <span style="">، <div align="">
    تجدید کد امنیتی