از سر نوشت :: حسین غفاری

روایت‌های بی‌گاهِ یک پیام‌برِ پاره‌وقتِ دوره‌گرد

فهرست
x
x
خرده ادراکات
  • ۱۳ مهر ۰۱

    ▪️سالروز شهادت حضرت ابی‌محمد، حسن بن علی بن محمد، ابن‌الرضا (علیه و علی آبائه السلام) بر شما تسلیت باد.

    ♨️در سال‌های اخیر تلاش‌های پراکنده‌ای برای بصری کردن وقایع تاریخی مقدس، با هدف ملموس ساختن موضوعات کهن برای نسل جوان و نوجوان رخ داده است. این تلاش‌ها که در شکل سنتی به ترسیم شمایل معصومان یا پرده‌نگاری‌های عاشورایی محدود می‌شد، با خلاقیت هنرمندان معاصر برای عبور از احتیاطات شرعی، به قله‌هایی همچون آثار حسن روح‌الامین ختم شده که کیفیت آثار، حس و حال اجرا و زاویه دید و روایت خاص او از وقایع، در این سال‌ها بسیار بازتاب یافته است.

    ⚠️مثل هر کار تازه‌ای، در کنار فرصت‌های این تصویرسازی‌ها، باید مراقب آسیب‌های احتمالی آن هم باشیم. مثلاً جانشین‌سازی یک تصور واحد از صحنه‌ای تاریخی به‌جای توسعه درک‌های متعدد از آن واقعه نزد مخاطبان با سطوح معرفتی مختلف؛ یا بسنده کردن به زاویه و عمق دید هنرمند در شناخت آن صحنه یا واقعه تاریخی. همچنین اگر در این میان خطایی هم در تصور یا تصویر هنرمند رخ بدهد، بعداً به سختی می‌توان آن را از ذهن مخاطب پاک کرد.

    🎨برای نمونه نگاهی به آخرین نقاشی دیجیتال 🖌️هنرمند وارسته و نازک‌خیال حسن روح‌الامین بیندازیم که به مناسبت هشتم ربیع‌الاول، صحنه‌ی نماز حضرت حجت ابن الحسن (عج) بر پیکر پدرشان امام حسن عسکری (ع) را در این روز ترسیم کرده است. طبق نقل تاریخی امام مهدی (عج) که در این هنگام کودکی پنج ساله بودند، عموی خود، جعفر بن علی (که بعدها به جعفر کذاب معروف شد) از اقامه نماز بر پیکر پدر کنار زدند و خود برای ایشان نماز اقامه کردند.

    🔍با دقت به این نقاشی نگاه کنید. جعفر بن علی در این نقاشی چند ساله به تصویر کشیده شده است؟
    ❓۵۰؟ ۶۰؟ ۷۰؟!
    💡این در حالی است که می‌دانیم امام حسن عسکری (ع) در سال ۲۶۰ ق. در ۲۸ سالگی به شهادت رسیده‌اند و جعفر اختلاف سنی جدی با ایشان نداشته و به احتمال قریب به یقین کوچکتر از امام بوده است.

    🤔در اینجا یک بی‌دقتی کوچک هنرمند نقاش، تصور مخاطب را از واقعیت تاریخی دگرگون می‌کند و فهم او را در این نقطه متوقف نگه می‌دارد. اینکه جعفر کذاب یک جوان بیست و چند ساله‌ی خام خیال و در سودای غصب زعامت شیعیان باشد فرق دارد با آن‌که او را پیرمردی مسن بدانیم که بر سنت عربی به عزای برادر ایستاده و در ظاهر میراث‌دار او بوده است.

    🚦فرایند «تصویری شدن» تاریخ مقدس، اگر از اساس قابل تردید نباشد، این قدر هست که باید با الزامات معرفتی فراوانی همراه شود تا رهزن نباشد.

    وَ لِلّٰهِ الْحَمْد

  • ۷ مرداد ۰۰

    نامه اعتراضی جمعی از شترداران و بازرگانان بغداد به جناب موسی بن جعفر، بزرگ طایفه علویان

    ای پسر پیغمبر خدا؛
    در میان بزرگان شهر بعد از انتشار شایعاتی درباره فرموده‌ی شما به جناب «صفوان بن مهران» آشوب و تشویشی در گرفته است.
    چنین روایت کرده‌اند که حضرتتان از مراوده اقتصادی جناب صفوان با خلیفه بزرگ و کدخدای مشرق زمین، جناب هارون الرشید ناخرسندید.
    آیا بغیر این است که زنده نگه داشتن دین جد شما به آباد بودن مملکت اسلامی و پایداری مناسک و شعائر الهی میسر است؟
    آیا در این دوران طلایی حکومت بنی‌عباس که از چین و هند تا دروازه‌های بیزانس تحت سلطه‌ی خلافت اسلامی قرار دارد، حرکت یکتا امپراطور مقتدر مسلمانان به قصد انجام اعمال حج، چیزی بجز مجد و عظمت اسلام را نوید می‌دهد؟
    آیا به این فکر کرده‌اید که اگر عملی خداپسندانه مثل «کمک به یک مسلمان برای انجام حج» را تعبیر به «مشارکت در بقای ظالم» بفرمایید، آن وقت تکلیف این همه تاجر و بازرگان و کاسب خرده‌پا که هر روز امیدوار به مراوده تجاری با دستگاه ثروتمند و باشکوه خلافت هستند چه می‌شود؟ آیا شما جواب زن و بچه‌های مظلوم آن‌ها را می‌دهید اگر با امتناع از داد و ستد با دربار شب‌ها سر گرسنه بر بالین بگذارند؟
    شما که پسر پیغمبر و محترم در میان مردمان هستید آیا نترسیدید که اگر جناب صفوان، که از شترداران خوش‌نام و مشهور هستند، از همکاری با خلیفه امتناع کنند چه بر سرشان می‌آید؟
    از حضرتتان انتظار زمان‌شناسی بیشتری داشتیم تا در این ایام که سپاهیان اسلام در مرزهای روم با کفار در حال مبارزه هستند، چنین تزلزلی در پشت جبهه‌ها ایجاد نفرمایید.
    در هر صورت صنف شترداران و بازرگانان بغداد که جمع کثیری از مردم و کسبه محترم را نمایندگی می‌کند از عمل به این توصیه جنابعالی معذور است و امیدواریم که بدبینی به خلیفه بزرگ را کنار بگذارید و اتحاد مسلمانان را خدشه دار نفرمایید.

    والسلام
    مردادماه۱۴۰۰

    پ.ن:
    داستان مشهور «صفوان جمال»

  • ۱۱ فروردين ۰۰

    متأسفانه در جدل غیرخردمندانه و کاملاً سیاسی این روزها، وظیفه مستقیم دولت در آموزش رسانه‌ای و تربیت رسانه‌ای نادیده انگاشته می‌شود.
    هر چند که این نکته قابل تأیید است که آموزش رسانه‌ای و تربیت رسانه‌ای حتما باید هسته خانواده را هدف قرار بدهد؛ اما برای اعمال صحیح تربیت رسانه‌ای، خانواده به سه چیز نیاز دارد: آموزش، ابزار و پشتیبانی؛ که هر سه هم موکول به اراده‌ی جدی دولت است.

    دولت جمهوری اسلامی چه وظایفی در تربیت رسانه‌ای دارد؟

    الف) آموزش: شامل طیف گسترده‌ای از آموزش‌ها از سطح دانش تا بینش و گرایش و کنش
    ب) ابزار: مثل اینترنت سما، درگاه‌های ویژه کودک و نوجوان، سامانه‌های هدایت مصرف رسانه و ...
    ج) پشتیبانی: مقررات‌گذاری به نفع تربیت (مثل همان ماجرای اینترنت شبانه و ...)

    البته با فرض زندگی در دوران طاغوت،‌ و بدون محقق شدن هیچ یک از موارد سه گانه بالا، هرگز مسئولیت تربیت از گرده خانواده رفع نمی‌شود. فقط ما به ازای ناتوانی خانواده‌ها در تربیت فرزندان، بر شدت درجه آتش جهنم بر طاغوت و طاغوتیان افزوده خواهد شد!

  • ۲۸ مهر ۹۹

    از «مومو» خوشم آمد.
    حربه‌ی مفید و مؤثری برای ترساندن بچه‌ها و خانواده‌ها از واتساپ! مثل همان «لولو» که مادربزرگ‌ها ما را از آن می‌ترساندند که سراغ خوراکی‌های ته انباری نرویم!

    مقابله با آن هم ساده است. اگر خانواده‌ها آموزه‌های تربیتی را در سطح قصه شنگول و منگول در خانه پیاده کنند، «مومو» راه به جایی نمی‌برد:
    در را به روی غریبه باز نکنید؛
    شماره غریبه را مسدود کنید؛
    پیام غریبه را جواب ندهید.

    سخت است؟

x
x
دسته‌بندی نوشته‌ها

::: علت توجه ویژه به مقوله وبلاگ و وبلاگ نویسی چیست؟ یعنی صرفا حرف زدن و امکان ابراز عقیده شخصی حیطه وبلاگ نویسی را تا این حد [برای ما] مهم کرده است؟ آیا هیچ عامل دیگری مؤثر نیست؟ اگر این طور است چرا در جلسات و مجامع عمومی و خصوصی فراوانی که حزب الله دور هم گرد می آیند چنین حساسیتی وجود ندارد؟

::: در این جا من نظرات خودم را می گویم. قصد ندارم چیزی را به کسی تحمیل کنم. اما خواهش می کنم بر روی آنها فکر کنید و نظر بدهید:

آن چه وبلاگ نویسی را مهم و ارزشمند می کند ارزش و تقدس قلم است. شاید پی بردن به مفهوم قلم کمی سخت باشد. اما کمی بیاندیشیم:

همه ما حرف می زنیم و این حرف زدنها معمولا معطوف به مسائل جاری زندگی روزمره و اطراف می شود.

همه ما فکر می کنیم و این فکر کردن معمولا معطوف به چاره جویی برای مسائل و مشکلات روزمره و اطراف می شود.

اما همه ما نمی نویسیم. (نوشتن صرف سیاه کردن کاغذ با خودکار نیست) یعنی آنچه می اندیشیم و به نظرمان اهمیت دارد و برای خودمان و دیگران در آینده قابل استفاده کردن است بر روی کاغذ مکتوب نمی کنیم. برای همین حرف زدنمان و فکر کردنمان در همان حد سحطی خودش باقی می ماند. اما اگر ما مجبور شدیم آن چه می گوییم و آن چه می اندیشیم، بنویسیم آنگه  کنار هم قرار دادن نوشته های زمان های مختلف خیلی چیزها را رو می کند و تهی بودن و بی فکری ما را کاملا مشخص می‌کند. نوشتن آدم را مجبور به فکر کردن می کند و آرام آرام دقت و بصیرت فرد را بالا می برد. عادت به نوشتن عادت به خواندن را هم به همراه می آورد و بالا رفتن سطح اطلاعات فرد، احتمال دست یافتن به مفاهیم سطح بالاتر را زیاد می کند. این ها بسان زنجیره ای هستند که حلقه اصلی آن نوشتن است. با دقت در خود و اطرافیان به خوبی این حرف ها را درک می کنید. آن دوستانی از شما که اهل نوشتن نیستید (نه این که نمی نویسند) به ندرت حرف خیلی خاصی از خودشان برای زدن دارند و یا لااقل حرف های آن ها فقط به درد امروز می خورد و کمکی به فردا نمی کند.

معجزه وبلاگ نویسی این بود که نوشتن را به سطح متوسط جامعه کشاند. آدم هایی که قبل از بوجود آمدن این پدیده رابطه ای با کاغذ و قلم نداشتند برای ابراز وجود و نشان دادن خودشان هم که شده مجبور به نوشتن شدند. این نوشتن از همه ی چیزهایی شروع شد که در اطرافشان می گذشت و بعد از گذشت چند ماه همگی دریافتند که چقدر فکر نمی کنند! تب هجوم به سمت این ابزار و بعد تعطیلی تعداد زیادی از این صفحات، شکست خوردن آن هایی را نشان می دهد که نتوانستند فکر کردن بیاموزند. آن هایی که ماندند کم کم آموختند که حلقه گم شده ی حرف زدن و فکر کردنشان «نوشتن» است. (از همه این داستان،‌ خواصی را که کارشان نوشتن است و اهل مطالعه و قلم هستند و وبلاگ را هم مانند روزنامه و مجله و کتاب، راهی برای ارتباط با مخاطب می دانند، فاکتور بگیرید)

علت توجه ویژه به مقوله وبلاگ و وبلاگ نویسی یقینا فقط «نوشتن» است و نوشتن یعنی آماده و عرضه کردن محصول فکری خود برای دیگران در قالبی که بتواند مفهوم را منتقل کند به صورت مکتوب.

مکتوب بودن امکان بازنگری و استناد به فکر و حرف را ممکن می سازد و این گونه است که  قلم ارزش قسم خوردن را پیدا می کند: ن و القلم و ما یسطرون

اگر قرار باشد مجموعه ای از وبلاگ نویسان مسلمان شکل بگیرد ماهیت تمامی فعالیتهای آن می بایست حول محور نوشتن باشد. ارتباط برقرار کردن با وبلاگ نویسان باید از طریق نوشتن باشد و -خودمان را گول نزنیم- چت روم جای نوشتن نیست. کامنت هم جای حرف زدن نیست. باید پیغام کوتاه گذاشت و از طریق ایمیل ارتباط نوشتاری برقرار کرد. باید به نوشتن عادت کرد. این خیلی مهم است.


 یاعلیش

  • ۸۳/۰۶/۳۰
  • حسین غفاری

مرتضی و ما

وبلاگ

گفتگوها (۱۰)

بسم الله . اولا : عجب بساطی شد این اساسنامه ! خرج یکسال آتشبار سید ما فراهم شد. ثانیا بنظر من یادداشت نویسی بر مطالب یک وبلاگ ، اگر مرتبط با موضوع ارسالی باشد ، جزئی منطقی از وبلاگ نویسی یعنی اظهار نظر و ایجاد ارتباط دوسویه غیر همزمان یا به زبان غیرآدمیزادی half Duplex است که در دنیای ارتباطات به ارتباطات simplexیا یک طرفه رحجان دارد. اما اگر وضع ، وضع فعلی باشد یعنی کسی باید و در یک پست ، وجود کل وبلاگ نویس را سیر فحش کند یا علیه اعتقادات او بقولی بمباردمان راه بیاندازاد ، اسم این کامنت نویسی نیست. و ربطی هم به وبلاگ نویسی ندارد. نوعی دیگر آزادی - مازوخیزم - است که در وجهه سایبر خودنمایی کرده . یا علی. ضمنا گوش شیطان کر و کور و لال ! مثکه اول شدیم ها !
ضمنا : تشییع جنازه اش را رفتم . دوستانش بودند و دشمناننش حقا که نبودند . الحمد لله . نمی دانم چرا این دوم خردادیها دست از اینهمه ادعا بر نمی دارند. مگر لرزاده معمار و سپهر شاعر ، هر دو هنرمندو  از مفاخر نبودند ؟ چرا باید یک وزیر ، اینقدر بی منطق شود که علیه آنان که در حال اجرای حقند اقامه دعوا کند و از آنان که مرتکب منکر شده اند دفاع کند و آنان را هنرمندو مفخره نام گذارد اما آنجا که آفتاب حق روشن است. از سوی اشراق فراری باشد ؟ امر به منکر می کنندو نهی از معروف . آقای مسجد جامعی ! تشییع جنازه ابوالفظل کجابودی؟
  • وبلاگ نویسان حزب الله
  • سلام .. عیدتون مبارک .. ممنون بابت تذکر به جا ! ... اتل متل .... انشا الله در اولین فرصت لینکتون رو اضافه می کنم . ملتمس دعا . یا حق
  • وبلاگ نویسان حزب الله
  • سلام . کامنت بلاگ جالب شما به بلاگ اضافه شد . و من الله التوفیق . ملتمس دعا . یا حق
    سلام ... من لینکتان رو در وبلاگم گذاشتم ... به شدت موافق ایجاد یک تشکل هستم مثلا با عنوان نهضت اسلامی وبلاگنویسان ... موفق باشید.
  • حامد کاربیست
  • سلام ***من چند تا از مقالات شهید آوینی رو خوندم **یه حسی که در مورد نوشته های شما دارم اینه کهنوشته های شما کاملا تحت تاثیر افکار شهید آوینیه **طرز نوشتنتون هم(منظور ادبیات نوشتاریتونه)***در صمن بالاخره نگفتی یا علیش یعنی چی
    ***

















    هر سوء قصدی به جان سلمان، با حملات انتحاری به این وبلاگ پاسخ داده می شود. بهتر است خودتان را به دردسر نیندازید! انجمن حمایت از حقوق کودکان!!!
    سلام! سپهر تجسم درد بود. عجب اشکی می گرفت از مردم با شعرهاش... راستی سپهر مجروح شیمیایی نبود. اصلاْ سنش به جبهه نمی خورد.
    بسم رب الشهدا . فکر قشنگی اگر در حد حرف باقی نماند . امروز پنجشنبه است خبری نیست آقا سید انشا الله خیره . تو دعا برای ما بخیل مباش .
    دوست عزیز مرحوم ابولفضل سپهر جانباز نبودند و در جنگ هم شرکت نکرده بودند به علت پائین بودن سن و خود ایشان بارها این مطاب را در مراسمهای مختلف ذکر کرده بودند

    ارسال نظر

    ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.
    شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:
    <b> یا <strong>، <em> یا <i>، <u>، <strike> یا <s>، <sup>، <sub>، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، <br>، <p>، <a href="" title="">، <span style="">، <div align="">
    تجدید کد امنیتی