به دعوت برادران بزرگوار در مرکز اطلاع رسانی و روابط عمومی وزارت آموزش و پرورش توفیق داشتم که در سفری یک روزه به آذربایجان شرقی در جمع مدیران استانی این مرکز حاضر شدم و ضمن آشنایی با فعالیت‌ها و زحمات این عزیزان، گزارشی از یافته‌های پژوهش «نگاه سیستمی به ناکارآمدی جریان خبر تعلیم و تربیت ایران» را ارائه کردم.
میزبانی گرم و صمیمانه همکاران فرهنگی در شهر تبریز، یک روز شیرین و به یاد ماندنی را رقم زد.
شرایط کرونایی، مدارس و نهادهای تربیتی را مجبور کرده است که در روال‌ها و فرایندهای قدیمی آموزشی و تربیتی خود بازنگری جدی کنند. در این موضوع با مدیران و معلمان زیادی در یک سال گذشته گفتگو داشته‌ام و چالش‌ها و ابهامات مشترک آن‌ها را بررسی کرده‌ام.
امروز در یک نشست صمیمانه دو ساعته در خدمت مدیران آموزشی و تربیتی دبستان دخترانه فائزون بودم و با هم درباره مهم‌ترین سؤالات آن‌ها در تعامل با دانش‌آموزان در بستر رسانه گفتگو کردیم. سؤالاتی از قبیل:
- سن موبایل داشتن دانش‌آموزان و حواشی آن
- کودک و مواجهه با موبایل والدین
- آموزش مهارت‌های هنری با ابزار موبایل
- تعامل با کودک در رسانه‌های اجتماعی
- بازی‌های آنلاین و آفلاین
- موتور جستجوی ایمن و پژوهش‌های مدرسه‌ای
- آموزش نرم افزارهای کاربردی
- مواجهه با تلویزیون و پویانمایی‌ها
- ...
این نمونه‌ای از سرفصل‌های گفتگوی امروز ما بود. گفتگویی که قبل از شروع سال تحصیلی باید در هر مدرسه‌ای اتفاق بیفتد.
به دعوت همکاران گرامی و دوستان عزیزم در دبیرستان مهر هشتم، در یک نشست پنج‌ساعته‌ی گرم و صمیمی با کادر آموزشی و تربیتی این مدرسه به بحث و گفتگو درباره‌ی سؤالات متداول تربیتی مدارس درباره حضور رسانه‌ای و استفاده از ابزارهای دیجیتال برای دانش‌آموزان و معلمان پرداختیم.
آنچه در این جلسه به عنوان محور بحث پیشنهاد دادم، چهار گام مسیر تربیت رسانه‌ای است که در مرکز تربیت رسانه‌ای باران آن را طراحی کرده‌ایم: آگاهی عمیق، خیرگزینی، ورزیدگی فناورانه و مصلحات ضروری.
در این نشست به کلیدواژه‌های مشترکی دست یافتیم که امیدوارم در آینده بتوانیم آن‌ها را بیشتر شرح بدهیم: نقش الگویی مربی، وظیفه صیانت در قبال متربی، آموزش عمیق رسانه‌ای در محیط صیانتی، عمل مربیان بر اساس حجت، ایجاد اقلیم سالم توسط مدرسه و ...
به دعوت جوانان پر تلاش و انقلابی در «بنیاد نهضت» در جلسه مجازی و بی‌تعارف «گرای فرهنگ و تربیت»، از تجربیاتم در سردبیری برنامه «مدرسه ایران» و سر و کله زدن با عالم «رسانه» و «تعلیم و تربیت» ایران گفتم و پاسخگوی سؤالات دانشجویان گرامی بودم.
به همراه استاد گرامی جناب آقای دکتر مدرسی، در جمع معلمان و مربیان دبستان و دبیرستان دوره اول دخترانه شهید مطهری، در محله سرچشمه، حاضر شدیم و درباره‌ی شرایط ویژه‌ی آموزش و پرورش و ادامه‌ی فرایند تعلیم و تربیت در بستر مدرسه صحبت کردیم.
حالا دقیقاً یکسال از شکل‌گیری ایده‌ی #مدرسه_ایران می‌گذرد. یکسال به این در و آن در زدن برای بازکردن روزنه‌ای در رسانه‌ی ملی تا از مسائل واقعی تعلیم و تربیت ایران حرف بزنیم.
آذر ۹۷ با برادر و رفیق شفیقم، حمید اسکندری که این روزها او را در قاب #مدرسه_ایران می‌بینید، عهد کردیم که کاری مفید و پرثمر برای کودکان و نوجوانان ایرانی، همه‌ی فرزندان خودمان، انجام بدهیم.
در این راه برادران و خواهران بزرگوار زیادی مشوق و حامی #مدرسه_ایران بودند و از آبرو و حیثیت حرفه‌ای خود برای کار خرج کردند. خدا از بزرگی کم‌شان نکند!
منت‌پذیر همه شما هستم اگر سه‌شنبه‌ها ساعت ۲۱ بیننده #مدرسه_ایران از شبکه چهار سیما باشید. تکرار برنامه هم چهارشنبه‌ها ساعت ۱۰ صبح است.
در همه‌ی رسانه‌های اجتماعی هم با این نشانی می‌توانید#مدرسه_ایران را دنبال کنید:
ارادتمند شما
حسین غفاری
دومین رویداد تَکانِش، با هدف نوآوری برای حل مسائل تعلیم و تربیت در خانه نوآوری تعلیم و تربیت برگزار شد و توفیق داشتم که به عنوان یکی از رهیاران این رویداد در خدمت گروه‌های خلاق و نوآور عرصه تعلیم و تربیت باشم. هم‌نشینی عصرگاهی با برادران و خواهران امیدوار و دلسوز تعلیم و تربیت بسیار شیرین و خاطره‌انگیز بود.
در این رویداد دو روزه، افراد ایده‌ها و مسئله‌های خود را برای حل مسائل نظام آموزشی کشور مطرح کردند؛ و با افراد هم‌فکر خود، تشکیل تیم دادند. این تیم‌ها با همراهی منتورهای رویداد، راه‌حلی نوآورانه برای مسئله‌ی خود یافته و آن را توسعه خواهند داد. در پایان رویداد نیز، خروجی تیم‌ها توسط داوران ارزیابی می‌شود و تیم‌های برتر، مورد حمایت و راهبری خانه‌ی نوآوری تعلیم و تربیت قرار می‌گیرند.
آنچه از «مدرسه‌ی آینده» در ذهن اندیشمندان تعلیم و تربیت نقش بسته است،
محیطی است متعادل، متعامل و متکامل که در عین جذابیت و روزآمدی، فضا را
برای پرورش همگن استعدادهای متنوع دانش‌آموزان با مشارکت خود و خانواده‌شان
مهیا می‌کند.
برای ساختن چنین محیطی لازم است که نسبت «مدرسه آینده» با «فناوری‌های آموزشی» و «فضای مجازی» مشخص شود.
به دعوت کمیته علمی دومین کنفرانس ملی پویایی شناسی سیستم‌ها، امروز در پنل «آموزش و یادگیری» این کنفرانس در دانشگاه شهید بهشتی تهران شرکت کردم و در مدت بیست دقیقه درباره‌ی دلایل نارسایی جریان خبر تعلیم و تربیت ایران و ضرورت نگاه سیستمی برای حل مشکلات چندلایه و تو در توی این مسأله‌ی ملی سخنرانی کردم.
محتوای این سخنرانی بخشی از نتایج یک فعالیت ترویجی برای ارتقای جایگاه تعلیم و تربیت در سپهر رسانه‌ای ایران است. استقبال حضار در جلسه از این موضوع و نگاه مثبت اساتید به دستاوردهای این پژوهش برایم شیرین و امیدوارکننده بود.
#پویش_آرزوها
امیدوارم در راستای تحقق اصل ۳۰ قانون اساسی، پشتیبانی آموزشی و هدایت تحصیلی «همه» دانش‌آموزان در فضای مجازی «رایگان» باشد.
چهارسوق یازدهم در راه است.
اگر برای ۵ سال آینده نظام آموزشی ایران آرزوهایی دارید به #پویش_آرزوها بپیوندید: ChaharSoogh.ir
آرزوهای تک‌تک ما آینده را خواهند ساخت؛ ان‌شاءالله.
چه مسیرهایی برای حل مشکلات و ارتقای کیفیت مدارس ایران وجود دارد؟
بیش از صد و سی سال از تأسیس اولین مدرسه‌ی نوین در ایران می‌گذرد. با اینکه اوضاع و احوال زندگی و معاش امروز مردم ما شباهت چندانی به یک قرن پیش ندارد و با وجود تغییرات ظاهری و ساختاری در تمام مناسبات اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی در دنیا، ظاهر و باطن مدارس ما تغییر چندانی نکرده‌اند:
«مدرسه» ساختمانی است در یک یا چند طبقه با اتاق‌هایی به نام کلاس که بچه‌ها اغلب با توجه به جنس و سن خود در کلاس‌ها اجتماع می‌کنند و یک بزرگ‌تر به نام «معلم» با کمک کتاب و تخته به آن‌ها «درس» می‌دهد.
همه‌ی حقوق مادی و معنوی ازسرنوشت، وقف آستان امیرالمؤمنین علیه‌السلام است.
تماس با حسین غفاری | مستندات و فایل‌های مهم
