به دعوت مربیان محترم مدرسه‌ی فرهیختگان سراج در جمع اولیای محترم پایه‌ی ششم و هفتم این مدرسه حاضر شدم و درباره‌ی تربیت رسانه‌ای در خانواده صحبت کردم. در این جلسه ویرایش دوم از مبحث «خانواده و تربیت رسانه‌ای» را ارائه کردم که نسبت به ویرایش اول تغییرات زیادی داشته و مفصل‌تر شده است.
حالا واقعاً وقت آن رسیده که از خودمان بپرسیم رده‌بندی سنی دقیقاً به چه دردی می‌خورد وقتی تقریباً کسی آن را اجرا نمی‌کند؟
البته
من خودم بلدم برخی پاسخ‌های شایع به این پرسش طعنه‌آمیز را در ذهنم مرور
کنم. خب بدک نیست. اما همه‌ی این موارد چند درصد از مخاطبان بازی‌ها را پوشش
می‌دهد؟ با این حساب آیا به‌صرفه است که همه‌ی همت و توان تبلیغی و
آموزشی‌مان را صرفاً بر ترویج رده‌بندی سنی بازی‌ها متمرکز کنیم و از «اصلِ
مسأله» غافل شویم؟
اما «اصلِ مسأله» چیست؟
شاید بهتر است اول بپرسیم «مسأله‌ی چه کسی؟»
مسأله‌ی بازی‌سازان؟ مسأله‌ی بازی‌فروشان؟ مسأله‌ی بنیاد ملی بازی‌ها؟ یا مسأله‌ی پدر و مادرها؟
از اوایل دهه‌ی نود که زمزمه‌ی «سواد رسانه‌ای» در محافل علمی و رسانه‌ای ایران پیچید تا امروز که این موضوع برای خودش «انجمن ملی» و «همایش رسمی» و «کتاب درسی» هم دارد، گیجمان مفرطی در آموزه‌ها و توصیه‌ها و روش‌های آموزشی آن وجود دارد. بدتر آن که صاحبان نظر و سخن و قلم هم در این زمینه متفرقند و هر کسی از گوشه‌ای ندایی سر می‌دهد. از بالا که نگاه می‌کنی معلوم است که با دو گروه عمده طرف هستی: «گمراهان» و «در راه ماندگان»
«گمراهان» طایفه‌ای خوش‌خیال، اطواری و پایان‌نامه به بغل که به خیالشان «با سواد سواد گفتن دهان کسی شیرین خواهد شد» و -حتی از این مسخره‌تر- می‌پندارند که با درخشیدن ستاره‌ی سواد رسانه‌ای در آسمان دانش و فرهنگ ایران، چالش خانواده‌ها و فرزندانشان با رسانه‌ها مدیریت (!) خواهد شد. تعریفشان از سواد رسانه‌ای «ترجمه‌ای» است و شناختشان از رسانه‌ها «ترجمه‌ای» است و فهمشان از تربیت «ترجمه‌ای» است و تصورشان از موفقیت نیز «ترجمه‌ای» است. و گویی درباره‌ی اینان فرمود: «ضَعُفَ الطَّالِبُ وَالْمَطْلُوبُ»... بلند آواز و میان‌تهی.
«در راه ماندگان» اما «ترجمه‌ای» نیستند. هر چند با طناب پوسیده‌ی «گمراهان» مدتی به چاه ویل «سواد رسانه‌ای ترجمه‌ای» فرو رفته‌اند؛ اما در میانه‌ی راه دریافته‌اند که «بر قبری می‌گریند که مُرده‌ای در آن نیست». پس با اندک بضاعتی که داشته‌اند بر روی «مسأله‌ی اصلی» و نه «راه‌حل جعلی» تمرکز کرده‌اند و «همچنین هر یک به جزوی که رسید / فهم آن می‌کرد هرجا می‌شنید / از نظرگه گفتشان شد مختلف / آن یکی دالش لقب داد این الف» که فرمود: «به قدر دانش خود هر کسی کند ادراک»
*
برای در امان ماندن از قیل و قال «گمراهان» امروز بیش از هر زمان دیگر به یک نقشه‌ی راه جامع برای مواجهه با چالش‌های تربیتی رسانه‌های نوین نیاز داریم. نقشه‌ای که نام آن «سواد رسانه‌ای» نخواهد بود؛ چون نمی‌تواند «ترجمه‌ای» باشد.
پس ای «در راه ماندگان»؛ متحد شوید!
به دعوت مدیریت محترم دبیرستان غیردولتی حکیم سنایی (منطقه ۵ تهران) در جلسه‌ی اولیای دانش آموزان این مدرسه حاضر شدم و درباره‌ی نظام جامع تربیت رسانه‌ای در خانواده و سرفصل‌های پیشنهادی برای قانون‌گذاری رسانه‌ای در خانه صحبت کردم.
به دعوت مدیریت محترم دبیرستان دوره اول غیردولتی آیینه (منطقه ۵ تهران) در جلسه‌ی اولیای دانش آموزان این مدرسه حاضر شدم و درباره‌ی نظام جامع تربیت رسانه‌ای در خانواده و سرفصل‌های پیشنهادی برای قانون‌گذاری رسانه‌ای در خانه صحبت کردم.
در اولین جلسه از مجموعه نشست‌های «حیات نسل پیشرو» در جمع برادران بزرگوار مرکز همکاری‌های فناوری و نوآوری به تبیین ضرورت آموزش سواد رسانه‌ای و تاریخچه و آموزه‌های کلیدی این حوزه‌ی آموزشی در جهان پرداختم. سپس درباره‌ی کتاب درسی تفکر و سواد رسانه‌ای صحبت کردیم و در انتها مدل بومی هرم آموزش سواد رسانه‌ای با هدف تحقق «تربیت رسانه‌ای» را مطرح کردم.
همه‌ی حقوق مادی و معنوی ازسرنوشت، وقف آستان امیرالمؤمنین علیه‌السلام است.
