فاعرض عن من تولی عن ذکرنا و لم یرد الا الحیوه الدنیا (53 . 29)
اولش نمی خواستم اهمیت بدهم. اما خودتان قضاوت کنید اگر شمار بینندگان صفحه تان ناگهانی و بدون اطلاع قبلی (!) دویست برابر می شد فکر نمی کردید یک جای کار ایراد داشته باشد؟
و البته ایراد هم داشت. علی الظاهر یکی از حضرات سابقه دار و خطرناک اینترنتی که به نوعی اولین وبلاگ نویس ایرانی می شود (انتظار که نداشتید اولین وبلاگ نویس ایرانی یکی مثل من باشد که؟) در جمع دوستان و آشنایان وبلاگی اش، اسم این صفحه را نیز قرار داده و به خیال خود یک حال اساسی به همه ی موافقین و مخالفین داده است. من واقعا نمی دانم ایشان پیش خودش چه تصوری کرده است. اما همین قدر می دانم که شخصا تا به حال در طول این دو سال بیش از سه چهار بار آن هم پراکنده و موردی به صفحه اش گذر نکرده ام و همواره در برخورد با او این سخنان از سید مرتضی آوینی رحمه الله علیه را به یاد آورده ام:
افرادی چون شهرنوش پارسی پور داعی به همان مدینه غفلتی هستند که اکنون در غرب وجود دارد. انتخاب «مایکل جکسون» به عنوان بهترین هنرمند دهه هشتاد از جانب «جرج بوش»، رئیس جمهوری آمریکا، از زمره رویدادهایی است که نقاب از باطن پلید غرب بر می گیرد و حجت را حتی بر مردمی که با زبان بحث های نظری آشنا نیستند، تمام می کند. سیاستمدارانی چون بوش و سلف او «ریگان» با اعمالی نظیر این، حکومت شیطانی خویش را با بت پرستی فضاحت بار جوانان آمریکایی به یکدیگر پیوند می زنند و این، درست همان حقیقتی است که باید درباره دموکراسی غربی گفته شود: «دموکراسی غربی، حکومتی فرعونی است که بنیان استعباد خویش را با رشته هایی پنهان بر بهیمیّت بشر استوار داشته است»
آزادی غربی توهّمی بیش نیست؛ با این آزادی، بشر بنده تمنّیات خویش می شود و فراعنه جدید عالم –که بوش و ریگان و سیاستمداران کنونی جهان جز دست نشاندگان آنها نیستند– فرصت حاکمیت می یابند. آنها بر جهان شهوات بشر حکم می رانند. پس این آزادی، عین بندگی و بردگی است، منتها به صورتی پنهان... و با همین رشته های پنهان است که فراعنه یهودایی این عصر جاهلی شیرازه جان افراد بشر را در کف سیطره خویش گرفته اند و آنان را به هر سوی که می خواهند می برند... و بشر تا خود را از این تمنّیات خلاص نکند نمی تواند به آزادی حقیقی دست یابد و سیطره و ولایت طاغوت ها را انکار کند.
روشنفکران این مرز و بوم اگر چه از همان آغاز ایمان به قبله انتلکتوئل های قرن نوزدهم آورده اند، اما هرگز حقیفتاً در تاریخ و تفکر غرب شرکت نیافته اند. آنها مقلدانی ظاهر گرا بیش نبوده اند و به عبارت بهتر، غرب زده بوده اند نه غربی. غرب زدگی تقلیدی ظاهری از احکام عملی انتلکتوئلیسم بیش نیست و این خاک اصلاً خاکی نیست که در آن روشنفکری پا بگیرد. از همان آغاز، انتلکتوئل های این مرز و بوم نقابدارانی پهلوان پنبه بیش نبوده اند؛ طبل هایی تو خالی، شیرهای عَلَم، نه ماتریالیسم دیالکتیک، نه مارکسیسم، نه لیبرالیسم، نه اندیویدوالیسم، نه نیهلیسم… نه اتمیسم منطقی، نه حتی ناسیونالیسم. روشنفکران این مُلک،خمیازه کشانی مفلوک بیش نبوده اند و این شجره ریشه در خاک ندارد و به فوتی بند است که هیچ، حتی ستبر نیز نمی نماید خود را. نکبت و فلاکت، تقدیر تاریخی آنهاست و خود نیز این فلک زدگی را خیلی خوب دریافته اند...امروزی بودن بت بزرگ معبد نفس آنهاست و تفکر روز را هم لاجرم از طریق رسانه ها از همان عقل بزرگی می گیرند که برای آدم هایی چون خودشان می اندیشد. ما خدا را شکر می گوییم که فرهنگ تراکتور و کمباین و شوبرت و شوپن جزو «زیر ساخت اصلی معاش ما» نشده است، چرا که ما اصلاً تاریخ را بر اساس تفکر پوسیده ماتریالیسم تاریخی معنا نمی کنیم. تحول تاریخ را در تحول ابزار دیدن زیبنده کوردلانی است که نمی دانند که غایت تکامل روح پیوستن به خداست و تاریخ در معنای حقیقی خویش مسیری است که روح کلی انسان در پیوستن به غایت کمالی خویش می پیماید: از مبدأ تا معاد، از خدا تا خود و از خود تا خدا...
هرگز در پی سیاسی نویسی و سیاسی بازی نبوده ایم و هر آن چه گفته ایم از دید مقولات فرهنگی بوده است که به قول لشوش ویلان حوزه هنری : «سیاست زاییده فرهنگ است. هیچ فرزندی نمی تواند مادر خود را بزاید!»
اگر به زعم این پیر وبلاگ نویس مغرض، مرتضی و ما در زمره دوستان و آشیانان ایشان است باید به عرض برسانیم که اصولا حضور ما برای این است که نام و نشانی از امثال شما باقی نماند و این حرف را با سری بالا و سینه ای سپر می گوییم که از این که توانسته ایم آن قدر خار چشم باشیم که نتوانید ندیده مان بگیرید شاکر درگاه باری تعالی هستیم.
البته این عنایت ناخواسته ی جنابعالی وظیفه ما را سنگین تر می کند.
مرتضی و ما خدمت به انقلاب و دفاع و پشتیبانی از آن در هر شرایطی را وظیفه ی اصلی خود می داند و اگر زمانی هم انتقادی نسبت به هر دستگاه و نهاد و مجموعه ای خودی مطرح کردیم از باب ارشاد و انتقاد و اصلاح بوده است و نه خدای نکرده عناد و غرض ورزی.
عزیز دل برادر! خر خودتی!
و اما درباره خودمان. نباید بترسیم. حصارها تا هنگامی مفید فایده ای هستند که دزدان شب رو بر زمین می زیند، اما آنگاه که دزدان از آسمان فرود می آیند، چگونه می توان به حصارها اطمینان کرد؟ پس باید از این اندیشه که حصارهایی بتوانند ما را از شرّ ماهواره ها محفوظ دارند بیرون شد و «خانه را در دامنه آتشفشان بنا کرد» باید در روبه رو شدن با واقعیت، به اندازه کافی جرأت و شجاعت داشت. غرب چنین است که در عین ضعف، بیش تر از همیشه رجز می خواند تا خود را در پناه وهم حفظ کند. جنگ کویت چنین بود و بنابراین، تنها اسیران حصارهای توهّم را به وحشت دچار کرد نه آنان که ضعف و پیری این قداره بند مفلوک را در پس اعمال و اقوالش می دیدند.
التماس دعا
یاعلیش
سوره را از باجه های معتبر فروش مطبوعات و یا نمایندگی های حوزه هنری در شهرستان ها بخواهید.