کمتر پیش می‌آید که تصوری که در طول یازده سال دبستان و راهنمایی و دبیرستان از یک درس خاص یا یک نقش خاص در مدرسه شکل می‌گیرد در سال آخر مدرسه در هم بشکند. اما تصور یکسان و متعارفی که بچه های مدرسه‌ی ما از معلم ورزش در ذهن داشتند در سال آخر دبیرستان به هم می‌ریخت. ما در کمال تعجب با معلم ورزشی روبرو می‌شدیم که برایش نرمش بسیار بیشتر از ورزش اهمیت داشت و مثل یک طبیب کارکشته آسیب‌های جسمی درس خواندن‌های پشت کنکوری ما را می‌شناخت و نسخه های فردی می‌پیچید که چند بار وزنه بزنیم و چقدر بدویم و ...
او اولین و آخرین معلم ورزشی بود که دیدم در چشمش فوتبالیست‌ترین پسر دوره با من که میلی به دویدن و گل زدن نداشتم یکسان بودیم. ابروهای پرپشت و در هم کشیده‌اش به او چهره ای جدی و منضبط می‌داد چنان که هیچ کس در کلاس نرمش او جرأت تخلف نداشت.
...
بعد از مدرسه من چهره ای دیگر از او دیدم. جانباز معتقدی که کتاب چاپ می‌کرد و همان قدر که نگران سلامت جسم شاگردانش بود؛ به سلامت فکر مردمان شهرش اهمیت می‌داد. چند باری که به بهانه‌ی گرفتن کتاب برای اردوهای جهادی مهمان دفتر انتشاراتش در میدان انقلاب شدم، از نزدیک سختی‌های کارش را دیدم و درد دل هایش را شنیدم.
...
صبح جمعه، چند نسل از همکاران و شاگردانش، که امروز مویی سپید کرده‌اند و چون او برای خود کامله مردی شده‌اند، زیر تابوت مرد جدی ورزش مدرسه را گرفتند و دور تا دور حیاط چرخاندند.
من و دوستانم، همان طور که روزی او بی اغماض همه‌ی مان را در حیاط ده ضلعی مدرسه می‌دواند و عرق مان را در می‌آورد، تابوتش را روی شانه گرفتیم و در حیاط مدرسه سینه زدیم و برایش گریه کردیم.
تابوت مقدس معلم را از مدرسه بیرون بردند تا در بهشت زهرا به خاک بسپارند.
...
غصه می‌خورم که چرا امروز جمعه بود و چرا تابستان است و چرا نسل امروز مدرسه، وداع ما با متفاوت‌ترین معلم ورزش مان را ندیدند.
او اولین و آخرین معلم ورزشی بود که دیدم در چشمش فوتبالیست‌ترین پسر دوره با من که میلی به دویدن و گل زدن نداشتم یکسان بودیم. ابروهای پرپشت و در هم کشیده‌اش به او چهره ای جدی و منضبط می‌داد چنان که هیچ کس در کلاس نرمش او جرأت تخلف نداشت.
...
بعد از مدرسه من چهره ای دیگر از او دیدم. جانباز معتقدی که کتاب چاپ می‌کرد و همان قدر که نگران سلامت جسم شاگردانش بود؛ به سلامت فکر مردمان شهرش اهمیت می‌داد. چند باری که به بهانه‌ی گرفتن کتاب برای اردوهای جهادی مهمان دفتر انتشاراتش در میدان انقلاب شدم، از نزدیک سختی‌های کارش را دیدم و درد دل هایش را شنیدم.
...
صبح جمعه، چند نسل از همکاران و شاگردانش، که امروز مویی سپید کرده‌اند و چون او برای خود کامله مردی شده‌اند، زیر تابوت مرد جدی ورزش مدرسه را گرفتند و دور تا دور حیاط چرخاندند.
من و دوستانم، همان طور که روزی او بی اغماض همه‌ی مان را در حیاط ده ضلعی مدرسه می‌دواند و عرق مان را در می‌آورد، تابوتش را روی شانه گرفتیم و در حیاط مدرسه سینه زدیم و برایش گریه کردیم.
تابوت مقدس معلم را از مدرسه بیرون بردند تا در بهشت زهرا به خاک بسپارند.
...
غصه می‌خورم که چرا امروز جمعه بود و چرا تابستان است و چرا نسل امروز مدرسه، وداع ما با متفاوت‌ترین معلم ورزش مان را ندیدند.
عکس از رضا م.
ایشون هم برا ما همینگونه بودند
اون موقع که دبیر ورزش ما بودند خیلی دریافت خاصی احساس نمیکردیم، جز نفس نفس ... !!
ولی ....