پدرم، مادرم، سلام؛
خیال نکنید اگر دیر دیر به یادتان میافتیم یا گاهگاه سری به شما میزنیم، به یادتان نیستیم و دوستتان نداریم.
بالا و پایینهای روزگار، مدام بالا و پایینمان میکند و تمام حواسمان را جمع کردهایم که در این دستاندازها، خدای ناکرده، چپ نکنیم. موتور ضعیف جانمان، این روزها جسم را هم به زحمت حرکت میدهد، از پرواز روح که اصلاً صحبت نفرمایید.
شکایتی از عهد و روزگار نیست البته، که مصیبت در جانمان است. چون «دوست» دشمن است، شکایت کجا بریم؟