چهار شماره فصلنامه‌ی وارثین را از تابستان ۸۷ تا بهار ۸۸ در سازمان دانشجویان جهاد دانشگاهی سردبیری کردم. تجربه‌ی خوب و لازمی بود. در آخرین سرمقاله‌ای که برای وارثین نوشتم جمع‌بندی کوتاهی کردم بر روند حرکت اردوهای جهادی که برآیندی بود از مصاحبه‌ها و مقاله‌های آن شماره با چاشنی تجربه‌های خودم.
از لحاظ اهمیت پیش‌بینی این سیر، این بخش کوتاه را در «از سر نوشت» منتشر می‌کنم.
مهر ۹۲
...
به عنوان جمع‌بندی کلی در بحث حرکت های جهادی همین‌قدر بگوییم که با روند رو به رشد سازندگی در مناطق محروم کشور توسط دولت، امیدواریم در سال های آینده به تدریج شاهد کاهش تقاضای فعالیت‌های عمرانی در مناطق محروم باشیم. لذا گروه‌های جهادی اگر می خواهند دورنمای مناسبی برای ادامه‌ی حرکت خود ترسیم کنند می‌بایست به تدریج از کارهای عمرانی به سمت کارهای فرهنگی پیش بروند. هر چند که می دانیم انجام فعالیت عمرانی نمک اردوهای جهادی است و شاید غیرقابل چشم‌پوشی باشد؛ ولی اگر حرکت اردوهای جهادی «وظیفه‌محور» باشد، می‌بایست با گذشت سی‌سال از انقلاب اسلامی، اندکی در تعریف وظایف سنتی خود تجدیدنظر کنند و به فکر شکل و شمایل جدیدی از جهادی باشند.
لازمه‌ی این تغییر شکل فرهنگی، تمرکز در مناطق محروم و به قول دوستان «مرگ توریسم جهادی» است.
شاید همه‌ی گروه‌های جهادی نوپا یا ضعیف و کوچک نتوانند به این زودی‌ها این پوست‌اندازی را انجام داده و وارد فضای جدید جهاد شوند، اما به هر صورت از گروه‌های سابقه‌دار و پیشکسوت انتظار می‌رود خط‌شکن این میدان بوده، به ارایه‌ی الگوهای نوین اقدام کنند.
سلام
با توجه به تاریخ نگارش و تاریخ بازنشر این مطلب، این برداشت میشه که فرامتن این تحلیل امید به استمرار توجه ویژه به مناطق محروم در دولت های نهم و دهم هست. آیا هنوز هم به نظرتون با شرایط فعلی هم این تغییر فاز از عمران به فرهنگ باید صورت بگیره یا عقب تر افتاد؟