دیاف، سرعت، فاصله، ۲۵ . شستِ دستِ راست فنر شاتر را کوک میکند.
با خودم فکر میکنم که اگر کوهها در آن دورها نبودند، این دشت سبز واقعاً تا کجا ادامه پیدا میکرد؟ باد میوزد و خوشههای تازه رُسته و سبز گندم، تا چشم کار میکند روی هم خم میشوند و هر از چند گاهی سر به سوی دیگر میجنبانند. معمولش این است که اگر در دل چنین طبیعت بکری رها شوم، ذهنم به سرعت شاعری میکند و طبع غزلم به گل مینشیند. اما …
...
- این اتاق ما بود، البته کتاب ها و سایر چیزها هم اینجا بود. این وسطی که بسته است، اتاق آقای راشد بود. آن طرف انبار بود...
آقا به دقت خیره شده بود به پنجره ای که به کوچه باز می شد. در نگاهش چیز عجیبی بود. به دور و بر اتاق نگاهی کرد.
- ما بیش تر این طرف تکیه می دادیم و می نشستیم به مطالعه و نوشتن...
سه روزه پشت پنجره واستادم:
یه جنازه می بینم. چشامو که می بندم تو خیالم یه جنازه می بینم. فکرش رو بکنید. هیچی نه یه جنازه. خونیه. روی زمین افتاده. کلی خون ازش رفته. اطرافش همش خونیه. چند روزه اینجا تنها روی زمین افتاده...
چیه؟ فکرتون کجا رفت؟ به خیالتون مثلا دارم کجا رو توصیف می کنم؟ بم؟ مگه همه جنازه های دنیا جمع شدن تو بم؟ حالا عجله نکنین. چشماتونو ببندین و با من بیاین:
با پایگاه فرهنگ و ادب لوح از همان روزهای آغاز به کارش آشنا بودم. منتها آن روزها درگیری درس و امتحانات دانشگاه مجال سرخاراندن برایم نگذاشته بود، چه برسد به لوح خواندن! چند روزی است اشتغال به بازخوانی من او دوباره به یاد لوحم انداخت و یادی تازه کردم از لشوش ویلان حوزه هنری یا به قولی دیگر مجموعه لاحی وحی آدم عجیب و غریبی به نام رضای امیرخانی.
این دومین نوشتهی قدیمی است که در «از سر نوشت» از گذشتههای خودم منتشر کردهام.
تابستان
۸۰ یکی از دوستان خوب دوران مدرسهی ما به همراه برادرش که او هم با ما هممدرسهای بود و بعضی دیگر از اعضای خانواده در
تصادف رانندگی به دیار باقی شتافت. شدت حادثه و بزرگی مصیبت برای ما که
پیوندهای مستحکمی از دوران دانشآموزی با هم داشتیم به شدت تکان دهنده بود.
این نوشته را برای مجلس یادبودی خواندم که روز ۱۲ شهریور ۸۰ در مدرسه تشکیل شدهبود. البته حاضرین در مجلس همدورهایهای برادر دوستمان بودند و بعد از من هم آنها مقالهای به یاد محمدرضایشان خواندند.
علت انتشار این نوشتهی به شدت احساسی و غمآلود و نوشتهی قبلی، طلب فاتحهای است برای همهی درگذشتگان و تلنگری و یادی از مرگ که فرمود: فاذکروا ذکر النشور
مهر۹۲
از رفتار من عصبانی نشو. حالم خیلی بد است. احساس میکنم که دارم به یک حیوان تبدیل میشوم. به آنچه میکنم اعتقادی ندارم. از دستورات اطاعت میکنم تا در چشم دوستانم مثل دخترها نباشم.
هرگز نخواهی فهمید که با تفنگ آماده شلیک وارد خانه ای شدن که ده بچه و زن و پیرمرد در آن هستند، به عربی فریاد زدن و هوار کشیدن که هیچکس از جایش تکان نخورد یعنی چه.
همهی حقوق مادی و معنوی ازسرنوشت، وقف آستان امیرالمؤمنین علیهالسلام است.
تماس با حسین غفاری | مستندات و فایلهای مهم
