اولین برخورد من با ابیات کتیبه‌ی ایوان نجف -مثل خیلی از دیگران- در این تضمین زیبای سید حمیدرضا برقعی در چهارپاره «خانه پدری» بود:
باز هم در شکوه ایوانت
مستم، آشفته‌‌ام، پریشانم
دارم آن شعر روی ایوان را
جای اذن ورود می‌خوانم:
«زائران درگهت را بر در خلد برین
می دهند آواز طِبْتُمْ فَادْخُلُوهَا خَالِدِین»
در عالم فرهنگ و تربیت هم مثل عالم صنعت و اقتصاد، معمولاً «خروجی‌ها» تابعی منطقی از «ورودی‌ها» هستند. یعنی:
وقتی ورودی فرهنگی یک نسل از جنس «محتشم کاشانی» باشد، خروجی هم از قبیل «عمان سامانی» خواهد بود؛
وقتی ورودی فرهنگی یک نسل از جنس «عمان سامانی» باشد، خروجی هم از قبیل «حاج علی انسانی» خواهد بود؛
وقتی ورودی فرهنگی یک نسل از جنس «حاج علی انسانی» باشد، خروجی هم از قبیل «حاج محمود کریمی» خواهد بود؛
وقتی ورودی فرهنگی یک نسل از جنس «حاج محمود کریمی» باشد، خروجی هم از قبیل «محمدحسین پویانفر» خواهد بود؛
وقتی ورودی فرهنگی یک نسل از جنس «محمدحسین پویانفر» باشد، خروجی هم از قبیل «دهه هشتادی‌ها» خواهد بود.
هیچ خروجی تصادفی نیست. این را از زبان یک مهندس بخاطر داشته باشید.
یکی از راه‌های آموزش تفکر انتقادی، مرور مثال‌ها و روایتِ وقایعی است که در آن‌ها خطاهای شناختی و فنون اقناعی دست به دست هم داده‌اند تا یک واقعیت ساده به مسأله‌ای پیچیده و کشدار در یک دوره‌ی تاریخی تبدیل شود. ماجرای ادبی-تاریخی این غزلِ پرآوازه، نمونه‌ای جالب و آموزنده است:
گر به تو افتدم نظر، چهره به چهره، رو به رو
شرح دهم غم تو را، نکته به نکته، مو به مو
*
عاقبت پرونده‌ام را، با غبار آرزوها / خاک خواهد بست روزی، باد خواهد برد باری
روی میز خالیِ من، صفحه‌ی بازِ حوادث / در ستون تسلیت‌ها، نامی از ما یادگاری
...
مرد میانه سال: سراغ می گیرد از حسینِ علی بهترین خلق و کسی نمی داند. مردی کوفی است که به شتاب آمده؛ واحه به واحه و رباط به رباط؛ کم نیست سه روز در راه!
حالا سوار دوباره سوار است و نا آرام دور سکو می گردد و به آن ها که به سویش می دوند چیزها می گوید که ما نمی شنویم؛ به جای آن صدای مرد میان سال که نزدیک تر است به عبدالله و همراهان، به گوش می رسد-
توضیح واجب‌تر متن:
غرضی از نوشتن این یادداشت (ها) ندارم.
البته
نمی‌شود که آدم غرضی از انجام کاری نداشته باشد. اما فکر نکنید که با
این‌چنین تیتر زدن‌هایی می‌خواهم به یک چالش عمیق فرهنگی در سطوح بالای
مدیریت آموزش کشور طعنه بزنم یا به سرحدات بی‌فکری و بی‌تدبیری در مقوله‌ی
تعلیم و تربیت نوجوانان در نگاه کلان اشاره‌ای بکنم.
باور کنید که اصلاً غرضی از نوشتن این یادداشت (ها) ندارم!
۶.
یکشنبه هفتم ورقه های امتحانی را به دانش آموزان پس می دهی. زیر ورقه کیمیا با مداد نوشته ای دوست ات دارم. درس که تمام می شود همه از کلاس بیرون می روند. کیمیا جلو می آید تا درباره نحوه ایجاد جریان خودالقایی در یک مدار بسته الکتریکی سوال کند. اول کمی توضیح می دهی و بعد به طرف تخته سیاه می روی و چند فرمول می نویسی اما پیدا است که نمی توانی به موضوع نظم بدهی.
همه‌ی حقوق مادی و معنوی ازسرنوشت، وقف آستان امیرالمؤمنین علیه‌السلام است.
تماس با حسین غفاری | مستندات و فایل‌های مهم
