انتشار عمومی این حرفهای خودمانی را نوعی ادای احترام به یک همت جمعی میدانم. آدمهای این خاطرات و خواطر خودشان قضاوت خواهند کرد که به گونهای نوشتهام تا نشود فاش کسی آنچه میان من و آنهاست.
خوانندهی زیرک بهتر است بهجای پیجویی مراجع ضمایر، به نثر وقایع دل بدهد و عبرت بیاندوزد. حتی شما دوست عزیز!
در هم نوشتهام؛ سوا نکنید.


















